Soms krijg je artiesten aangeboden waar je nog nooit van heb gehoord. Zo ook met deze levenskunstenaar uit het zuidwesten van Louisiana, Zachary Richard. Wanneer je dan in zijn oeuvre duikt voor achtergrondinformatie blijkt dat deze man al een enorme reputatie heeft opgebouwd. Ongetwijfeld eentje die verder reikt dan een locale alleen. Vermoedt dat hij in Canada ook best hoge ogen gooit, gezien het feit dat Celine Dione een duet meezingt. Robbie Robertson’s Arcadian Driftwood vormt de afsluiter van een album die voor het overige uit uitsluitend eigen werk bestaat. Zijn songs bestrijken zowel Frans (Cajun) als Engelstalig materiaal. En zijn stijl is duidelijk geënt op de regio waarin hij is opgegroeid, zonder dat hij vervalt tot een al te specifieke Louisiana sound. Ik kan niet anders concluderen dat het muziek hem in het bloed zit. Last Kiss ademt romantiek (Just Ain’t Enough) uit en een flinke portie betrokkenheid bij de bezongen thema’s. Vakmanschap is vervolgens de afrondende factor waardoor deze CD bij mij zeer sterk uit de verf komt.

Normaliter ben in weinig gecharmeerd van nummers waar in een koor verwerkt zit, maar zelfs dat weet men in The Levee Broke gepassioneerd gestalte te geven. Aangezien ik de voorgeschiedenis van deze artiest niet ken zou het mij beslist niet verbazen dat Last Kiss een subtractie is van zijn beste werk, want het gehele album komt zeer sterk op mij over. (Blijkt niet zo te zijn, allemaal unieke nummers!) Zijn songs komen als afgeleide producten voort uit Cajun en Zydeco, zeker de toegepaste ritmes zijn zeer genietbaar. Niet dat Last Kiss dansbaar is, maar er broeit iets moois onderhuids. Als je mij op de kop zou afvragen binnen welk genre ik deze artiest zou plaatsen dan denk ik aan de eerste plaats aan de blues. “I am going where the water tastes like wine”: zingt Zachary in het stijlvolle bluesy Some Day waarbij ik me bedenk dat het jammer is dat de Fransen niet een groter stempel gedrukt hebben op Amerika.

De eerst opnames van een jonge veelbelovende Zachary dateren van 1973. Opgenomen in Record Plant te New York. Hij was echter de laatste artiest die getekend had bij het fameuze Elektra Label, en vanwege de tumultueuze fusie (Elektra, Warner en Asylum) verdween zijn eerste album - High Time - jammerlijk genoeg in de kluizen van deze mediagigant. Ruim 30 jaar later zijn die opnames ook weer boven water gekomen, en alsnog verkrijgbaar via Richard’s homepage. Dit zal indertijd een gigantische teleurstelling zijn geweest voor een jong en ambitieus artiest. Op Last Kiss is hier niets meer van te horen, uitsluitend een volwassen muzikant die een voortreffelijk album neerzet, maar het zette mij wel even aan het denken.